- Στην διαδήλωση για τα δύο χρόνια απ’ το έγκλημα στα Τέμπη την 28η Φεβρουαρίου του 2025 και στα αυτιά μου ηχούσε εκείνος ο εγερσίνεκρος ποιητικός επικήδειος του Άγγελου Σικελιανού για τον μεγάλο ποιητή Κωστή Παλαμά που πέθανε την 27η του του ίδιου μήνα. Κι όπως εκεί έτσι και στο Σύνταγμα οι κοιμισμένοι νεκροζώντανοι πολίτες αφυπνίστηκαν απ’ τον πολιτικό τους λήθαργο και την ιδιωτεία τους στα καθεστώτα των ατομικισμών και ομονόησαν. Όλοι μαζί στήσαμε την επόμενη μέρα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η 28η Φεβρουαρίου του 2025 είναι η μέρα της μεγάλης αφύπνισης. Ο Λάκης Λαζόπουλος την ονομάτισε πρώτη μέρα της Νεοπολίτευσης.
Πήγαινα προς το Σύνταγμα και είχα για επωδό μου: ηχήστε οι σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη την χώρα πέρα ως πέρα, βογκήξτε τύμπανα πολέμου, οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα, σ’ αυτά τα φέρετρα ακουμπά η Ελλάδα. (το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού για την κηδεία του Κωστή Παλαμά.)
Στην επιστροφή για να φτάσω απ’ την πλατεία Συντάγματος στην πλατεία Μοναστηρακίου μιάμιση ώρα δρόμος. Εγκλωβισμένοι στους διαδηλωτές να αγκομαχάμε σε μια προσπάθεια να ανοίξουμε δρόμο στον κατάμεστο από ανθρώπους δρόμο που κι εκείνοι που έρχονταν προσπαθούσαν να φτιάξουν. Η ροή και προς τις δύο κατευθύνσεις ήταν πυκνή και πολλοί βήχαμε ψάχνοντας οξυγόνο. Γι’ αυτό ίσως το χρονικό διάστημα του κλειστοφοβικού συνωστισμού να ήταν τα λεπτά των ωρών που έμεινα στον χώρο της διαδήλωσης και συνειδητοποίησα στην απολυτότητά του τόν μαρτυρικό θάνατο των θυμάτων του δυστυχήματος/εγκλήματος των Τεμπών. Κατάλαβα πολύ καλά ότι αυτοί οι άνθρωποί μας κυριολεκτικά δεν είχαν οξυγόνο.
- Δεν πήγαινα προς το Μοναστηράκι τις μέρες πριν και μετά το μνημόσυνο των Τεμπών. Έμενα στην Καλλιθέα βαριά ιδεοψυχαναγκαστικός για τους πολύωρους ύπνους μου. Υπερυπνίες που προκύπτουν απ’ την επίγνωση πως το ξύπνημα θα με φέρει και πάλι πρό των ευθυνών μου, θα με ρίξει στην παλαίστρα με τους αρχετυπικούς δικαστές μου. Την μητέρα και τον πατέρα μου. Όταν το ξύπνημα είναι εκπρόθεσμο απ’ το πρόγραμμα που έχει αφομοιωθεί απ’ το σώμα μου σαν αυτόματος μηχανισμός, με αποδιοργανώνουν οι τύψεις μου. Δεν ξυπνάω γιατί η ζωή μου στην εγρήγορση είναι πολλές φορές σκοτεινιασμένη. Και έτσι η πληροφορία πως το ξύπνημα είναι εντός του τρόμου και του πόνου αδρανοποιεί το σώμα μου. Η ρουτίνα μου είναι ιερή και είναι μια ρουτίνα πλούσια σε πνευματικές και σωματικές ασκήσεις. Εννοείται πως ζω αλλά πια προσπαθώ στην ισορροπία ανάμεσα στις πνευματικές και τις σαρκικές ηδονές να είμαι πιο συνεπής με αυτές του πνεύματος. Ένας ξεχαρβαλωμένος κιρκαδιανός ρυθμός -ότι ονομάζουμε και ως βιολογικό ρολόι- μια μέρα υπερυπνίας είναι μια μέρα με διαφορετικούς τροπισμούς. Αυτές τις μέρες του αποσυντονισμού δεν απομακρύνομαι και πολύ απ’ την γειτονιά μου.
Πήγαινα στην πλατεία Δαβάκη, στο πάρκο μέσα, κοντά στα δημόσια ουρητήρια. Εκεί που η ανάγκη για συναίσθημα –έστω βραχύβιο- μένει άρρητη και μόνο αναστεναγμούς ακούς και βλέπεις μια πορνογραφική γλώσσα στην νοηματική της εκδοχή. Είχα μικρούς έρωτες για δυο ανθρώπους. Με έναν μουσουλμάνο απ’ την Κωνσταντινούπολη και με κάποιον άλλον που δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτόν. Μόνο ότι πηγαίναμε στο ίδιο γυμναστήριο. Πηγαίνω κάθε απόγευμα μήπως και τους πετύχω εκεί- στην πλατεία Δαβάκη. Κι ο Έλληνας με την πράσινη αγέρωχη ματιά του και το παλαιικό μουστάκι του σαν επίγονος, ανεπίγνωστος γι’ αυτό, του Περικλή Γιαννόπουλου. Είχα φιληθεί με παιδικά φιλιά με τον μουσουλμάνο , η υγεία τό φόβητρο των πιο ωραίων απ’ τους θαμώνες. Να την προσέχεις πάει να πει ελεγχόμενες συνευρέσεις. Πάει να πει έστω και ανεπαίσθητα χάδια στα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα. Και μόνο αυτά. Η εκσπερμάτισή μου ιερή σπονδή στον θεό για την άρση της αιωνόβιας μοναξιάς μου. Μια απονενοημένη επιτέλεση που κάθε φορά που γίνεται ξορκίζει αλλά και πάλι ανατροφοδοτείται. Λες και η μοναξιά μου είναι κι αυτή μέρος του βίου μου του πιο συνειδητού.
Ετοιμάζομαι για μια ακόμη βόλτα στην πλατεία της Καλλιθέας που είναι μια μεγάλη γειτονιά. Ευτυχώς που υπάρχουν οι πλατείες και η αλληλεγγύη ξαναβρίσκει το νόημα της. Θα μπορούσα να ζήσω όλη μου την ζωή σε πλατείες της Ελλάδας. Πλατεία Ελευθερία της Κω, Πλατεία Ναυαρίνου και Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη, πλατεία Κύπρου και Δαβάκη στην Καλλιθέα της Αθήνας και πλατεία Μοναστηρακίου. Η τελευταία μαγεία της κοινωνικής ζωής είναι οι πλατείες. Τα υπόλοιπα δεν είναι φυσικά, είναι μπερδεμένα μέσα σε μπετό και διαδίκτυο και μέσα σε multitasking μυαλά.
Στην βόλτα τελικά δεν βρήκα τους αγαπημένους μου. Αυτό το ποθοπλάνταγμα με κρατάει ζωντανό. Η θύμηση τους ολοκληρωμένες ευφορικές αναπνοές. Κάτι ογδοντάρηδες με νεανικά σώματα και ντυμένοι μ’ αθλητικές φόρμες. Τόσο διαβολεμένα όμορφοι. Τους θαύμαζα, μπάνιζα τα κορμιά τους. Ο έρωτας και η καύλα δεν έχουν ηλικία. Δεν γεννιούνται και δεν πεθαίνουν ποτέ. Είχαν τόση όρεξη να κάνουν ορατή την εξόφθαλμή στύση τους που για λίγο συναινούσα στην σκέψη μου στην ικανοποίησή τους. Δίστασα τελικά και έμεινα πίσω να παίζω στο κινητό μου Tetris. Πιο κει ένας του αγοραίου έρωτα. Αθώος σαν μικρό παιδί. Κάποια στιγμή ήρθε κι έκατσε δίπλα μου ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος στην ίδια περίπου με την δική μου ηλικία. Τον είχα δει προηγουμένως να περπατάει με μια χωλότητα. Προσμένοντας -αυτός- να αποσύρω το βλέμμα μου απ’ το παιχνίδι στο κινητό μου και να το αποθέσω πάνω στην μορφή του. Μάταιος κόπος. Άλλαζα συνέχεια θέσεις που καθόμουν εντός του πάρκου. Να μην διαλάθει την προσοχή μου κανένας όμορφος της ημέρας. Ποτέ δεν είναι χάσιμο χρόνου η επίσκεψη στην πλατεία. Να είσαι ηδυπαθής και να λαχταράς με μια γλυκιά αγωνία το χτυποκάρδι είναι ένα ποίημα για την προσμονή του ξένου. Του γοητευτικού άλλου.
Για κάποιους από εμάς ο άλλος είναι γεμάτος συναρπαστικές ανήκουστες για τ’ αυτιά μας αφηγήσεις. Μιλάω πάντα μ’ αυτούς που επιλέγω για να θωπευτούμε. Έπειτα απ’ τα σεξουαλικά σιωπηλά τελετουργικά παίρνω ξοπίσω τον παρτενέρ για να μοιραστούμε την εμπειρία των ζωών μας.
Είναι και κάποιοι που σκάνε στο χώρο του πάρκου πολύ σπάνια. Τόσο που για μένα είναι εντελώς άγνωστοι. Είναι πανέμορφοι και γίνονται πόθος ολονών μας. Ανέγγιχτοι μπαίνουν στην ζώνη του έρωτα , κάνουν μια βόλτα απ’ τις τουαλέτες και ανέγγιχτοι φεύγουν.
Μερικοί άλλοι ρακένδυτοι και με πολλή βρωμιά στο σώμα τους διαβαίνουν το κατώφλι των αντρικών τουαλετών πιάνοντας στην διαδρομή τα γεννητικά τους όργανα. Οι επιθυμίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Οι επιθυμίες ζωογονούν τον άνθρωπο. Να τις πραγματώνεις σημαίνει ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Έστω και πλανεμένοι τούτοι οι γέροντες, ερχόμενοι ανέστιοι απ’ τους δρόμους της Καλλιθέας, νιώθουν ξανά δυνατοί. Το παράταιρο κοινό που συμμετέχει παθητικά στην πεολειχία τους έχει για μέλη του τα πιο αυτοκαταστροφικά παιδιά. Τα υγρά μαντηλάκια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στην αναχαίτιση της προέλασης των μικροβίων.
Στις τουαλέτες παίζεται η επανάσταση να απελευθερωθεί το ένστικτο του σεξ στην πιο εκμαυλισμένη του μορφή. Το περιθωριοποιημένο σεξ είναι η αποδοχή της κτηνώδους προέλευσης του ανθρώπου. Κι αυτήν η λογοτεχνία την έχει ξεχάσει.
Σ.τ.σ. : Είναι πια πολλοί οι άνθρωποι για τους οποίους γράφω και ταυτόχρονα μου συμπεριφέρονται ως ιδιότροποι και αγενείς. Είναι σαν να συντρώς με αυτούς που σε αντιπαλεύονται. Κάποιοι με έλλειψη σεβασμού για τους κόπους που καταβάλλω να τους προσεγγίσω και να τους τιμήσω μ’ ένα κείμενο εξιδανίκευσης τήν ώρα που αυτό που τους αναλογεί είναι ένα κείμενο γεμάτο ονειδισμούς για την προσωπικότητά τους. Κυρίως αναφέρομαι σε καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στο Facebook. Εννοώ πιο πολύ συγγραφείς που δεν έχουν κάποιο βιβλίο τους στα βιβλιοπωλεία. Αυτοί οι άνθρωποι κρατάνε την πρόοδο της στήλης πίσω. Είμαι δύσκολος. Αυτή η στήλη φιλοδοξεί να είναι από κείμενα/σπάνιες γαίες για την ελληνική γραμματεία.